Chyba najpoważniejszy film w karierze pana Allena. Surowy, od którego aż bije chłodem. Woody perfekcyjnie analizuje charaktery każdego z bohaterów, przedstawiając ich wewnętrzną pustkę i twórczą “menopauzę”. Brak tu ironicznych dialogów, żartów, ripost. Rozumiem zdziwienie krytyków, kiedy to po lekkiej “Anni Hall” otrzymali tak ciężki, naszpikowany symboliką film. To obraz bardzo spokojny, w którym czuć, że coś wisi w powietrzu i zapewne się ujawni.

Wizualnie wręcz doskonały. Zdjęcia Gordona Willisa, operatora między innymi trylogii “Ojca chrzestnego” czy “Manhattanu” to kwintesencja sama w sobie. Statyczne, powolne, nadające atmosfery zagubienia postaci dramatu. Odpowiednio oświetlone lub przyciemnione. Doskonały dźwięk, który sprawia, że czujemy się jakbyśmy uczestniczyli w wydarzeniach. Szum fal, kroki bohaterów, upadek wazonu… Scenografia, która zresztą była nominowana do Oscara. Ogromny domek przy Atlantyku, w którym usytuowana jest akcja filmu robi wrażenie. Jego wnętrza, modernistyczne wyposażenie, wszelkie zakamarki, kąty… Aktorsko także niczego sobie. Każdy aktor wniósł tutaj powiew świeżości od neurotycznej Diane Keaton aż po energiczną, pełną zapału Maureen Stapleton.



7/10

Dokładnie. Perełka. Czuć wyraźne wpływy Bergmanna, ale nie lubiący Bergmana nie przejmujcie się , ten film to wciąż Allen, który zapożyczył od Bergmana jedynie perspektywę do mówienia o życiu - perspektywę nieuchronnej śmierci, przemijania. Życie i dramaty osób przedstawionych w filmie nabierają dzięki temu odpowiedniej wagi, a świat ukazany jest bardzo sugestywnie, jako byt drapieżny, wielki, bezlitosny. Kapitalne zdjęcia (paradoksalnie akurat w tym filmie Allen nie podjął współpracy z etatowym fotografem Bergmana i swoim, Nykvistem, ale z Gordonem Willisem, który wprost rewelacyjnie naśladuje styl Nykvista z filmów Bergmana), kapitalne historie (nie ma tu "gadających głów" jak u Bergmana - wszystko dzieje się bardzo naturalnie), wciągająca fabuła, kapitalne aktorstwo, scenografia, wszystko. Prawdziwa perełka w dorobku Allena. Moim zdaniem obok Hanna i jej siostry, najlepszy film Allena "na poważnie".